Cinayet

Beklenen gün geldi çattı. Uzun zamandır kafamı meşgul eden o suikasti gerçekleştirdim. Vurdum onu. Yaklaşık 2.5-3 saat oluyor. İçimde garip bir huzur var. Rahatlamış gibiyim, hafifledim sanki. Bu huzurlu ve rahatlamış ruh halinin, kusursuz mutluluğa dönüşmesi için elbette zaman geçmesi lazım. Bekleyip görmek lazım.

Yüzümü güldürecek bir sürü cinayet sayabilirim. Ama şu dakikaya kadar bunun o listede olmayacağına emindim. Halbuki başı çekiyormuş da ben görememişim. Görmek istememiş de olabilirim, bakmamışımdır hiç. Alışkanlık işte... Varlığına alışmak kolaydı, farklıydı çünkü, cazipti bu yüzden. Yokluğunun da bu kadar süre sonra farklı geleceği aşikar. O yüzden belki bu rahatlık, bu huzur. Belki de hazır olmam bu huzurun kaynağı. Zamanı gelince budamazsan, nasıl sığdırabilirsin ki o koca söğüdü küçücük saksıya?

Birazdan Güneş doğacak ve ben soğuk yatağıma gireceğim. Yüzümde sıcak bir gülümseme, gözlerimde can çekişirken ki hali ve dudaklarımda tek bir cümle ile; "içimdeki mazoşisti öldürdüm :)"...